Τα Γλυκά Νερά (παλαιότερα Λυκάνουρα) στην αρχαιότητα αποτελούσαν έκταση του αττικού Δήμου Παλλήνης της Αντιοχίδος φυλής, που απλωνόταν στις βορειοανατολικές πλαγιές του Υμηττού. Σήμερα συνιστούν σύγχρονο και αναπτυσσόμενο προάστιο της Βόρειας Μεσογαίας και ταυτόχρονα πέρασμα προς το Λεκανοπέδιο των Αθηνών.
Από τον 5ο αι. π.Χ. και μέχρι την ρωμαϊκή κατάκτηση ευρήματα που έρχονται στο φως στην περιοχή μαρτυρούν διαρκή εποικισμό. Σε πρόσφατες ανασκαφές δε σε προϊστορικό νεκροταφείο που εντοπίζεται στο λόφο Φούρεσι, αποκαλύπτονται μυκηναϊκά ειδώλια που ανάγονται στο 1.400 π.Χ. Επιπλέον, τα ερείπια παλαιοχριστιανικού ναού μαρτυρούν την πρώιμη οργάνωση χριστιανικής κοινότητας.
Στα νεότερα χρόνια τα Γλυκά Νερά συνιστούν πευκόφυτη αγροικία της Παιανίας, απ’όπου επιχειρούν ανεπιτυχώς να αποσπασθούν για πρώτη φορά το 1966, ενώ το 1969 κατορθώνουν να αναγνωριστούν με νέα δικαστική απόφαση ως αυτόνομη “Κοινότητα Γλυκών Νερών”.
Η σύγχρονη πόλη εκτείνεται 13 χιλιόμετρα βορειοανατολικά των Αθηνών και 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Παλλήνης. Διοικητικά υπάγεται στη Νομαρχία Ανατολικής Αττικής και απλώνεται σε έκταση 9.250 στρεμμάτων.
Ο πληθυσμός της περιοχής ανέρχεται σύμφωνα με την απογραφή του 2001 σε 6.623 κατοίκους, ενώ στα μέσα της δεκαετίας του 2000 αναγνωρίζεται ως Δήμος συγκεντρώνοντας περί τους 10.000 δημότες. Το 2001 αντιστοιχούσαν 716 κάτοικοι σε κάθε χμ2, ενώ σήμερα αντιστοιχούν περί τα 1.189 άτομα.
Τα Γλυκά Νερά συνδέονται με την Αθήνα και την Ανατολική Αττική μέσω των Λεωφόρων Λαυρίου, Σπάτων και Μαραθώνος, ενώ μετά το 2004 αποτελούν ιδιαιτέρως προνομιούχο περιοχή με τη σύνδεσή τους με την Περιφερειακή Υμηττού, την Αττική Οδό, το Μετρό και τον Προαστιακό μέσω των Σταθμών “Δουκίσσης Πλακεντίας” και “Κάντζα”.
Η πόλη χωρίζεται σε δύο τμήματα, το ένα εκ των οποίων είναι οικοδομημένο πέριξ του λόφου Φούρεσι και το δεύτερο στις πλαγιές του Υμηττού. Το σχέδιο πόλεως επεκτείνεται σταδιακά προς την Παιανία (περιοχή Μιχούλι), ενώ γειτνιάζει με δασική ζώνη προστασίας του βουνού, κάτι που καθιστά τα Γλυκά Νερά δημοφιλή προορισμό για κατοικία. Σταδιακά μετατρέπεται σε περιοχή αμιγούς κατοικίας και το κέντρο του Δήμου συγκεντρώνεται επί της Λ. Λαυρίου, στα σύνορα με την Κάντζα. Η εμπορική αξία εκτείνεται κατά μήκος της λεωφόρου, κυρίως στο ύψος του κέντρου, ενώ στα διοικητικά όρια του Δήμου εντάσσεται και ο Ιερός Ναός Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στο ανατολικό άκρο του λεκανοπεδίου. Η αρχιτεκτονική παρουσιάζει ομοιομορφία, με χαμηλά οικοδομήματα στη φιλοσοφία της κεραμοσκεπούς, χαμηλού ύψους, αυτόνομης κατοικίας στα πρότυπα του Γέρακα και του Πατήματος.
Μεγάλη προσέλευση πληθυσμού παρατηρείται κατά τη δεκαετία του ’80, ενώ στη δεκαετία του 1990 διαφαίνεται διστακτικότητα λόγω λειτουργίας του σταθμού και του κέντρου ερευνών της ΔΕΗ στα σύνορα με την Κάντζα. Αυτή η διστακτικότητα αναχαιτίζεται μετά τα σημαντικά έργα του 2004.
Οι αντικειμενικές αξίες το 2006 ανέρχονται σε € 1.000 – 1.100 / τ.μ.ενώ το 2007 σε € 1.200 – 1.300 / τ.μ. Οι εμπορικές αξίες προσεγγίζουν τιμές γειτονικών περιοχών της Ζώνης Β των Αθηνών, κυμαινόμενες τον Ιανουάριο του 2007 γύρω στα € 2.000 – 2.400 / τ.μ.
Συγκοινωνιακή Σύνδεση & Προσβασιμότητα
Η άλλοτε αγροτική περιοχή των Λυκάνουρων ήταν τόπος διέλευσης από το ανατολικό άκρο του λεκανοπεδίου, ήτοι το Σταυρό, προς την Παιανία, μέσω της Οδού Λαυρίου. Στο ύψος του Σταυρού και των Γλυκών Νερών ο επισκέπτης συναντούσε νταμάρια και μάντρες, πολλά από τα οποία παραμένουν έως και σήμερα, ενώ οι κεραίες της δέσποζαν στην πίσω πλευρά του Υμηττού συνδέοντας την ηλεκτροδότηση του ανατολικού λεκανοπεδίου με τα Μεσόγεια. Λίγο πιο ανατολικά πραγματοποιούσε τη διαδρομή του και ο σιδηρόδρομος από την Αθήνα προς το Λαύριο στον τότε Σταθμό της Κάντζας προς Παιανία και τερματικό το Λαύριο. Η γραμμή αυτή αργότερα ξηλώθηκε και ο πληθυσμός της περιοχής των Γλυκών Νερών από το 1969 έως το 2000 δεν παρουσιάζει μεγάλες πληθυσμιακές ανακατατάξεις σε αντίθεση με γειτονικές περιοχές.
Το 2004, με αφορμή τα μεγάλα συγκοινωνιακά έργα που πραγματοποιούνται στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γίνεται διαπλάτυνση της Λεωφόρου Λαυρίου στο ύψος των Γλυκών Νερών και της Κάντζας, η πόλη συνδέεται μέσω της Περιφερειακή Υμηττού με το λεκανοπέδιο έως την Καισαριανή, ενώ εξυπηρετείται από τους γειτονικούς σταθμούς Μετρό και Προαστιακού “Δουκίσσης Πλακεντίας” και “Κάντζα”. Επιπλέον, συνδέεται με τα αστικά λεωφορεία των Αθηνών στη διαδρομή προς τους Σταθμούς του Μετρό και τη διέλευση από τη Λεωφόρο Λαυρίου .
